donderdag 29 maart 2018

Het recht om te herstellen



Vandaag las ik een prachtig stuk over herstelrecht, geschreven door Ivo Mijland. Ik was blij om te kunnen reageren op zijn verhaal dat wij als HB afdeling ook werken met dit principe. 

Op de PA leer je dat je als leerkracht duidelijk en consequent moet zijn. Als beginnende leerkracht is het nog niet altijd duidelijk hoe je daar vorm aan moet geven en welke manier goed bij je past. Ik heb op de PA geen onderwijs gehad in herstellend opereren met mijn leerlingen. Als ik dat daar al had geleerd, had ik meteen met iets aan de slag kunnen gaan waar ik als persoon en als leerkracht volledig achter sta.
Het werkt namelijk! 
Dit is mijn ervaring met herstelrecht in de klas...

Wanneer je het schooljaar start, ga je samen met je leerlingen spreken over je verwachtingen van dit schooljaar. Niet alleen die van jou als leerkracht, maar ook zeker die van de leerlingen. Wat wil je leren, welke doelen ga je stellen en hoe hoop je die te kunnen gaan behalen?
En dan de belangrijkste vraag...wat heb jij nodig van jezelf, je klas en je leerkracht om dat te kunnen bereiken? Aan de hand daarvan stel ik altijd samen met de groep de klassenregels  op.
Je hebt er als leerkracht altijd al een paar in je hoofd en verrassend genoeg komen die vaak wel ter spraken; we gaan respectvol met elkaar op, we doen altijd ons uiterste best, we zorgen ervoor dat iedereen veilig is en zich veilig voelt, we zorgen dat iedereen rustig kan werken, enzovoorts.

Wanneer de regels opgesteld zijn en ondertekend door de gehele groep, "high-fiven" we elkaar en roepen vrolijk: "Wij vormen samen deze groep en gaan er een fantastische jaar van maken!"
De regels worden duidelijk zichtbaar in de klas opgehangen. 
We ondernemen groepsvormende activiteiten en bouwen structureel aan onze groep en proberen er een hechte club van te maken (al mogen binnen een groep prima sub-groepjes bestaan en ontstaan).
Iedereen hoort erbij, maakt deel uit van deze fijne groep en draagt hieraan bij met een variatie aan talenten die binnen de groep ingezet kunnen worden.
In de weken die volgen verkennen we als klas de talenten van de groep en hangen ook deze duidelijk zichtbaar op in de klas.

Vervolgens moet er natuurlijk ook gesproken worden over de consequenties van het breken van de groepsregels.
Wat nu als iemand zich hier niet aan houdt? Iedereen hoort bij de groep, maar wat als iemand een ander niet respecteert of ervoor zorgt dat het even niet veilig is in de klas of op het schoolplein?

Bij ons is de afspraak dat als een kind ervoor kiest zich niet aan de regels te houden, deze zichzelf buiten de groep plaats en tijdelijk niet bij de groep hoort. Je bent zelf verantwoordelijk voor het naleven van de regels en houd je je er niet aan, dan kies je daar zelf voor en schaad je het vertrouwen van de klasgenoten en je leerkracht.
Op zo'n moment gaat de betreffende leerling ook echt even uit de klas. Hij hoort  op dat moment niet bij de groep.

Maar elk kind heeft vervolgens ook het RECHT om zijn fouten te herstellen. De tijd die het buiten de klas doorbrengt is om weer even tot zichzelf te komen en na te denken over de actie en de gevolgen daarvan. Is er één kind de dupe geworden van het negatieve gedrag, dan moet er een herstellende actie plaatsvinden richting dit kind. Maar soms is er een grotere groep of zelfs de gehele klas er de dupe van en zal de leerling wat uitgebreider zijn excuses moeten maken.

Er is een prachtige poster te vinden op internet waarop staat:


Dit begrijpt elk kind!

Volgens de herstelrechtkaartjes (ECHO/J. Ruigrok) spreken wij conflicten uit. Wat is er gebeurd, hoe voelde jij je toen, wie heeft er nog meer last van gehad, enz. De laatste vraag is altijd "hoe kan het weer goedgemaakt worden?"
Vaak hebben kinderen daar zelf een prachtige oplossing voor. 

Enkele voorbeelden uit mijn groep;
-hulp aan de klas tijdens bepaalde lessen waar het kind dat zich buiten de groep heeft geplaatst heel goed in is
-een mooi schilderij maken voor de klas
-een stuk spelen op de piano voor de klas
-iets nieuws kopen voor een kind waarvan iets stuk gemaakt is
-samen een spelletje spelen in de pauze om het goed te maken

...en zo zijn er nog veel meer mooie oplossingen te bedenken.
Dat kunnen de kinderen overigens heel goed zelf!

Elk kind kan een keer buiten de boot vallen. Het heeft een keer z'n dag niet, er speelt iets in het gezin of noem maar iets. Dat geeft een kind nooit het recht om de regels te breken! Maar elk kind heeft wel het recht om dit vervolgens weer te herstellen. Daarmee laat het zien dat het bereid is zijn fouten toe te geven en het weer goed te maken en erin te investeren het vertrouwen van zijn klasgenoten (en leerkracht) terug te winnen.

Herstelrecht...bouwen aan eenheid, vertrouwen en een veilig klimaat binnen je groep. Het werkt echt!

Meer informatie is te vinden op DEZE website.






maandag 19 maart 2018

Zevenmijlsstappen

In de tijd dat ik werkzaam ben in het HB onderwijs, heb ik vele kinderen de hand geschud.
"Dit is Pietje...hij heeft het erg moeilijk op zijn andere school. Hij wordt niet begrepen, niet uitgedaagd en ja...dan snap je zijn agressieve uitbarstingen wel..."
Ja...en nee! Hoe kan een kind zo vastlopen dat het niet anders kan dan kiezen voor agressief gedrag? Elk kind wil toch complimenten van de juf/meester en horen hoe fijn het is met hem/haar in de klas? Elk kind wil toch gezien worden? 
Ah...gezien worden...daar heb je het al. Kinderen die zich zo gedragen, worden die wel ECHT gezien? Of is dat nu juist het probleem?
Pietje krijgt extra werk, meer van hetzelfde, een eigen plekje buiten de klas om rustig aan het werk te gaan...en straf als het weigert nog langer zijn best te doen, want voor je best doen is de beloning alleen maar nog meer van hetzelfde en een plaats buiten de groep, weg van je klasgenoten.



Als leerkracht leer je dat er hulp is voor kinderen "aan de onderkant". Extra instructies, huiswerk en als dat niet helpt, komt de RT-er eraan te pas.

Het kind wordt gezien en er wordt iets gedaan aan "het probleem".



Maar wat doe je met kinderen die aan de bovenkant van het gemiddelde presteren? Het kind dat sneller denkt dan het leert verwoorden, het kind dat de oplossing al gevonden heeft nog voor het weet hoe het daar gekomen is, het kind dat uitgedaagd wil worden, serieus genomen, maar ook behandeld wil worden als kind, als deel van een groep...



Ik ben er een groot voorstander van kinderen zolang mogelijk in een klas met leeftijdgenoten te houden. Geen hokjes, geen uitzonderingen...we maken immers allemaal deel uit van dezelfde maatschappij. En in die grote boze mensen wereld wordt geen rekening gehouden met het "anders-zijn" van sommige mensen. Kun jij je niet gedragen, dan valt er ontslag. Ben je niet sociaal, dan laat de groep je links liggen. Hier leer je van, dat geldt ook (en zeker) voor school.

Maar de huidige regels, ons opgelegd van bovenaf door mensen die sinds hun twaalfde waarschijnlijk geen basisschool meer van binnen hebben gezien, maakt dit ontzettend lastig. Groepen met 30 kinderen, geen geld voor vakleerkrachten, geen geld voor extra hulp...het is bijna niet te doen.


Ik heb het voorrecht om op een school te mogen werken waar een aantal jaren geleden een HB afdeling opgericht is. Inmiddels is de afdeling uitgegroeid tot 6 klassen en zijn we met het team een prachtige  ontwikkeling aan het doormaken.

Er is voor de vijfde en zesde groep, die afgelopen jaar gestart zijn, een flinke aanmeldingsprocedure geweest. Zoals ik al zei heb ik vele kinderen de hand geschud.
En de verhalen die je dan te horen krijgt, zijn werkelijk hartverscheurend.
Twee verhalen uit de praktijk wil ik hier graag met jullie delen. 


Ik weiger altijd om me van tevoren in te lezen over leerlingen. Ik wil niet weten hoe er over het kind en zijn/haar gedrag gesproken wordt. Ik ga er graag blanco in.

Bij een jongen had ik echter al het een en ander opgevangen over agressief gedrag, vooral als het over rekenen ging. Hij kon erg boos worden als hij met rekenen aan het werk moest en blokkeerde dan.
Helemaal in het begin van het schooljaar zag ik dit ook gebeuren. Een boos hoofd en geen cijfer meer op papier.
Ik besloot het gedrag te negeren en hem alleen te wijzen op wat er goed ging en hem zelfs af en toe wat rekenwerk kwijt te schelden. Dit werkte. Zijn werkhouding veranderde, zijn tempo ging omhoog evenals zijn resultaten. En daarmee kon ik hem laten zien dat hij wel degelijk kon rekenen. Hij had faalangst opgebouwd en weigerde buiten zijn comfort zone te stappen en die angst onder ogen te komen.
Omdat er in mijn groep geen klassikale lessen worden gegeven, kon hij op zijn eigen tempo en op zijn eigen niveau aan het werk. Met een beetje hulp van mijn kant durfde hij steeds beter de frustraties aan te gaan en zag hij welk resultaat dit opleverde.


Het tweede verhaal is van een jongen die elke dag huilend achter zijn ouders aan rende wanneer deze afscheid wilden nemen. Hij rende zelfs weg van school en wilde uiteindelijk niet eens meer leven.

Hij kwam halverwege het jaar bij mij in de klas en had meteen aansluiting met de groep. Het duurde een paar weken voor hij zonder tranen afscheid kon nemen, maar het ging elke dag een stapje beter. En had hij het een keer moeilijk, dan had ik plek voor hem bij mij aan de instructietafel. Gezellig.
Van zijn ouders hoorde ik dat hij al vrij snel in de gaten kreeg dat de kinderen uit zijn oude klas hem gewoonweg niet begrepen. Hij was dat nu ook aan het testen. Op het speelveldje, vlak bij zijn huis, maakte hij af en toe grapjes waar niemand om kon lachen. Wanneer hij dezelfde grap maakte in zijn huidige klas, begrepen zijn klasgenoten hem meteen. 


HB kinderen denken anders. Hun humor is complex, ze denken snel en hebben in de meeste gevallen ontzettend last van faalangst en perfectionisme. 

Wanneer je dit herkent en hiermee aan de slag gaat, merk je dat je deze kinderen zevenmijlsstappen kunt laten maken in hun ontwikkeling.


Het is zo'n dankbaar beroep!