“Goedemorgen juf!” galmt het door de klas. Een vrolijke kleine jongen met een groene blazer aan en een zwart hoedje op stapt even voor half negen mijn lokaal binnen. Zijn hartelijke begroeting is zo luid, dat mijn oren ervan tuiten. Maar wat ben ik blij om hem te zien! Hij is mijn jongste leerling; klein van stuk, maar vol van grootse gedachtes en ideeën.
Twee jaar geleden speelde hij nog enthousiast in de blokkenhoek. Zijn klasgenoten
begrepen echter niets van de wiskundig hoogstaande bouwplannen die hij tekende,
voordat hij aan de bouw van een toren ging beginnen.
Vorig jaar zat hij in groep 3 en verschenen er meer rimpels op het water. Als hij aan het
schrijven was, konden zijn handen de snelheid van zijn brein niet volgen. In zijn hoofd
was hij al drie bladzijdes verder dan op papier. Door het razende tempo van zijn
gedachten, sleepte zijn pen er wat achteraan, waardoor het voor de juf een raadsel was
wat hij had opgeschreven. Maar dat was niet het enige waar hij tegenaan liep.
Terwijl zijn klasgenootjes aandachtig naar de uitgebreide instructies van de juf zaten te
luisteren, had hij aan een half woord al genoeg. Daardoor volgde al snel verveling. Op
die momenten dook hij het liefst weg in de wereld van zijn leesboek. Aan het einde van
dat schooljaar las hij op het niveau van een gemiddelde groep 8 leerling.
Bijna had hij een klas overgeslagen. Begrijpelijk, want het is een erg pientere jongen met
een bijzonder hoog IQ. Maar gelukkig was er plek bij mij in de voltijd HB-klas.
Sociaal-emotioneel gezien is hij nog erg jong. Al zit hij in groep 4, hij zit nog volop in de
fase waarin zijn eigen “IK” centraal staat. Wanneer een klasgenoot hem vertelt dat deze
-net als hij- van lego houdt, krijgt diegene meteen de eretitel van beste vriend
toebedeeld.
Zijn antwoorden zijn vaak verbale kunstwerken, vol met woordgrappen en mooie
zinsneden.
“Woorden zijn soms als cadeautjes, juf. Als iemand iets tegen me zegt dat lief is of
speciaal, kan me dat echt raken.”
Bij mij in de klas heeft hij de ruimte om te spelen en kind te zijn, maar wordt hij ook
cognitief uitgedaagd. Doordat zijn klasgenoten zijn gedachtesprongen en ideeën
begrijpen -en misschien zelfs wel iets van zichzelf in hem herkennen- kan hij volledig
zichzelf zijn.
Zoals bij elke leerling is het altijd even zoeken naar de gebruiksaanwijzing en eerlijk is
eerlijk, in het geval van deze jongen gaat het om een flink boekwerk. Met elke bladzijde
die ik lees, leer ik hem steeds een beetje beter kennen.
Vandaag kreeg ik te horen dat hij nog een jaar bij mij in de klas zal zitten en ik kijk uit
naar elke ochtend waarop zijn “Goedemorgen juf!” mijn oren zal laten tuiten.
Manda Ophuis
Januari 2021
Reacties
Een reactie posten