woensdag 28 februari 2018

Handelingsverlegen... schande of leermoment?

Wij leerkrachten hebben zo goed als altijd de waarheid in pacht. Althans, dat willen wij onze leerlingen laten geloven. Wij hebben overal een antwoord op en wij zijn er voor al onze leerlingen. 
We helpen ze allemaal en willen graag dat het goed gaat met al onze schatjes.
Wanneer we er tegenaan lopen dat een leerling na herhaalde pogingen van verlengde instructie nog steeds niets begrijpt van die sommen op het platte vlak, schakelen we de hulp in van een RT'er. Geen schande...we doen dit voor het kind. Hij/zij heeft het nodig.

Helaas ligt het bij de kinderen die aan de bovenkant uitvallen net even anders. 

Leer mij de HB'er kennen. De verbaal sterke, snel denkende leerling met een ontzettend groot rechtvaardigheidsgevoel en een feilloze antenne voor het vinden van de mazen in de wet. Prachtig!
Als er een doelgroep is in het onderwijs waar je als leerkracht veel van kan leren (vooral over jezelf en je eigen kennis en kunde), zijn het de hoogbegaafden.  
Helaas hebben veel leerkrachten nog steeds de waarheid in pacht. Deze leerkrachten plaatsen zichzelf vaak boven de leerlingen. Wanneer ze een fout maken en daar op worden gewezen door hun leerling, dan krijgt de leerling in kwestie een reprimande; niet zo brutaal doen! 
Wijst een leerling de leerkracht op een niet nagekomen afspraak, ook dan krijgt de leerling een standje; niet zo bijdehand doen!
Gedraagt een leerling zich niet zoals dat van hem/haar verwacht wordt, omdat bepaalde zaken niet duidelijk zijn of er bepaalde regels en afspraken niet nagekomen worden, dan is er al snel sprake van een gedragsprobleem.
Het probleem wordt buiten de leerkracht gezocht en de IB'er en RT'er hebben er weer een taak bij in hun overvolle agenda.

Maar wat nou als het gedrag van leerlingen een spiegel is voor de leerkracht? Wat nou als je het gedrag van een leerling als reflectie ziet van je eigen handelen? 
Het is aan jou als leerkracht wat je er mee doet. Heb je het gevoel dat je als leerkracht ondermijnd wordt? Of pak je deze les met beide handen aan?

Leren wij onze leerlingen niet dat fouten maken mag? Dat je daar iets van kunt leren?
Leren wij onze leerlingen niet dat je van elkaars talenten gebruik kunt en mag maken?
Is het dan niet vreemd dat juist die personen die dit preken, dit niet doen? 

Waarom is het voor veel leerkrachten een schande om aan te geven dat je iets niet weet? Of toegeeft dat je een fout hebt gemaakt? Of dat je even niet meer weet hoe je die ene leerling het best kunt helpen en dus een collega om hulp vraagt?
Handelingsverlegen zijn lijkt in veel gevallen wel een schande. 

Maar wat nou als je er een leermoment voor jezelf van maakt? Wat nou als je actief op zoek gaat, desnoods samen met je leerling, naar een oplossing voor het probleem. 
Volgens mij creëer je op zo'n moment een win-win situatie; de leerling zal een stap zetten in zijn/haar ontwikkeling, net als jij als leerkracht. Een extra win-moment is dat je zult merken dat de waardering van je leerling en zijn/haar vertrouwen in jou groeit.

Vooruit...laten we het een win-win-win-win situatie noemen, want de leerling krijgt ook nog eens een prachtig voorbeeld te zien:

-fouten maken mag
-van fouten maken kun je leren 
-je kunt en mag van elkaars talent gebruik maken
*Het bovenstaande geldt zeker ook voor leerkrachten!*

Mooier kun je het niet krijgen!



zaterdag 24 februari 2018

Regulier vs SO

Passend onderwijs...er is al veel over gezegd en geschreven. Sommigen zijn voor, anderen zijn tegen.
Zelf heb ik altijd een kleine voorkeur voor inclusief onderwijs gehad. Sterker nog...de allereerste klas die ik ooit had, was een klasje met kinderen met zeer uiteenlopende IQ scores. Prachtig om te zien hoe elk kind om zijn eigen niveau aan het werk was. Binnen deze groep leerden al deze kinderen dat ze zichzelf konden zijn, gingen respectvol met elkaar om en leerden ze met en van elkaar. Het leek in deze groep niet uit te maken dat er grote verschillen in IQ zaten.
Nu moet ik hier eerlijkheidshalve bij vertellen dat het ging om een klas met 13 kinderen...tja....

Inmiddels ben ik al ruim 10 jaar werkzaam in het onderwijs. In 2010 ben ik in aanraking gekomen met full-time HB onderwijs. In eerste instantie als vakleerkracht, later als groepsleerkracht. Ik was niet van hokjes denken en kinderen uit de reguliere groep halen. Ik ben zelfs een voorstander van kinderen zoveel mogelijk bij elkaar houden, omdat dit in de maatschappij ook zo werkt. Leren omgaan met die maatschappij gaat het gemakkelijkst in een klas waar ook alle facetten van die maatschappij aanwezig zijn. Maar...

The BIG BAD MAAR....
Zoals ik mijn laatste blog afsloot...onderwijs is een sector die van groot belang is voor de toekomst van onze kinderen. Om die reden is het vreemd dat de sector zo enorm genegeerd wordt. We moeten met plannen komen om aan te tonen dat we meer geld verdienen, we moeten ons in allerlei bochten wringen om aan te tonen dat de werkdruk te hoog is en als klap op de vuurpijl worden scholen die op een slimme manier extra geld voor hun onderwijs hebben weten binnen te harken, gestraft en moeten ze de grote bedragen weer terug gaan betalen. En dan nog dat vreemde plan van passend onderwijs...in klassen van 30 of meer kinderen??? Wie heeft bedacht dat dat een goed idee was?
Ik heb inmiddels voldoende rare dingen zien gebeuren in onderwijs land en op de een of andere manier wordt er altijd gesproken over geld, cijfers en vierkante meters. Nooit over kinderen. 
Hoe denk je alle niveaus te kunnen bedienen in een groep van 30 kinderen? En dan heb ik het niet over "slechts" drie niveaus...beneden gemiddeld, gemiddeld, boven gemiddeld. Nee, elk kind leert op zijn eigen manier en verdient het ook om op die manier de leerstof aangeboden te krijgen. Sommige kinderen hebben extra instructie tijd nodig, anderen hebben extra uitdaging nodig. Sommige kinderen varen wel bij bottom-up, andere leren alleen maar wanneer het top-down, vanuit het grote geheel aangeboden wordt.
Wanneer je 13 kinderen in de klas hebt, kun je hier nog handen en voeten aan geven, maar met 30...

Wanneer je naar de IQ curve kijkt, dan zie je dat slechts 68% van de bevolking een "gemiddeld" IQ heeft. Let wel...ook dan spreek je nog altijd van een verschil van 20 punten (tussen de 90 en 110). Voor alle leerlingen die uitkomen aan de linkerkant van deze curve is er (gelukkig) nog altijd het SBO/SVO. Hoewel ook deze scholen een aantal jaren geleden flink hebben moeten strijden om hun bestaansrecht te behouden.
Voor de kinderen die uitkomen aan de rechterkant van de curve wordt in het reguliere onderwijs nog steeds alleen maar gekeken naar en gewerkt met meer van hetzelfde. Er is geen tijd voor een top-down aanpak, er is geen tijd om één op één assessment gesprekken te voeren met deze leerling(en) en dus worden ze buiten de klas in een plusklas of in hun eentje aan het werk gezet met meer van hetzelfde. Dat voelt voor deze kinderen als straf en ja...dan is het niet gek dat ze uitvallen of bijzonder gedrag gaan vertonen.


Hoe kan het dat HB onderwijs nog steeds niet wordt gezien als specialistisch? Wat is de reden dat HB onderwijs niet onder het SO valt? Het is een compleet andere tak van sport waarbij de focus op hele andere dingen ligt dan in het reguliere onderwijs. Wij hebben met onze kinderen te maken met faalangst, perfectionisme, zwakke executieve functies, sociale onhandigheid....deze kinderen hebben heel anderen vakken nodig in hun weektaak dan uren rekenen, taal en spelling.

Ik kan nog wel even doorgaan...bottomline is dat passend onderwijs niet werkt...zeker niet voor kinderen aan de linker en rechter kant van de curve. Ik pleit inmiddels voor full-time HB onderwijs onder de noemer SO. Kom maar op met die bakken geld, dan zorg ik ervoor, samen met mijn fantastische collega's, in klassen van niet meer dan 16 kinderen, in een ruim lokaal met voldoende vierkante meters, dat ook de 2,3 % HB kinderen aan hun trekken komen en een hele fijne plaats in die oh zo pittige maatschappij zullen vinden.








zondag 18 februari 2018

Niemand voor de klas...

Afgelopen twee weken was ik ziek. Echt ziek! Zes dagen koorts, nauwelijks eetlust, duizelig, keelpijn, hoesten, hoofdpijn...kortom, algeheel malaise. Een fikse griep.
Elke bevlogen leerkracht weet wat je denkt op het moment dat je opstaat en voelt dat het niet goed zit. Je grijpt nog naar de thermometer in de hoop dat er geen sprake is van koorts..want zolang je geen koorts hebt, kun je "prima" aan het werk. Maar helaas...bij mij stond op het display wel degelijk een getal waar ik niet blij van werd en om half 7 in de ochtend liet ik mijn teamleider weten dat ik niet zou kunnen komen werken. 
Nu ben ik gelukkig erg gestructureerd en plan ik alles op vrijdag al voor de week erna. Dit maakte het die dag iets gemakkelijker om thuis te blijven. Ik wist ook wie mijn groep zou opvangen en dat was iemand die mijn groep inmiddels wel een beetje kent. Ik werk, zoals jullie wellicht weten, als full-time HB leerkracht en dit type kind is niet voor iedereen gemakkelijk om mee te werken. Met name onbekende (inval)leerkrachten op dit gebied hebben er een flinke kluif aan wanneer ze met deze welbespraakte, zeer intelligente wezens aan de slag moeten. Vaak krijg ik dan te horen dat ze "toch wel brutaal waren en bijna niet te handhaven."  Ik ervaar dat niet zo. Ik weet dat mijn leerlingen duidelijkheid, structuur en regelmaat nodig hebben met hier en daar een zeker mate van vrijheid. Wanneer je niet precies weet wanneer je de teugels strak moet houden of moet laten vieren, dan is het inderdaad een pittige doelgroep. Ik blijf het zeggen...het zit in je botten of niet.

Ik was in ieder geval zo ziek, dat ik ook dinsdag nog niet kon werken. Op dinsdag werd er een andere leerkracht voor mijn groep geplaatst. En dinsdag bleek dat ik er ook woensdag nog niet kon zijn. En toen gebeurde waar ik zo bang voor was...er was niemand die mijn klas op kon vangen. We hebben momenteel een aantal collega's die vanwege langdurige ziekte afwezig zijn en een aantal die met zwangerschapsverlof zijn. Daarvoor worden de meeste van onze invalkrachten uit de "invalpool" ingezet, met als gevolg dat er bijna niemand overblijft om de overige leerkrachten te vervangen wanneer deze ziek worden.
Mijn klas werd verdeeld over de andere HB groepen. Gelukkig was dit maar 1 dag, maar ze hebben die eerste week dat ik ziek was vier verschillende leerkrachten gehad en de week erna drie. Voor de meeste kinderen is dat al ontzettend vervelend, maar voor onze gevoelige HB kinderen is dat nog veel erger. 

De ontwikkelingen op het gebied van onderwijs is al veel over gezegd. Het is onvoorstelbaar triest dat een sector die zo belangrijk is voor de toekomst van onze kinderen zo genegeerd wordt. Ik ben niet zo van het staken...ik werk graag en geniet van mijn klas. Maar ik sta wel achter de acties en staak daarom wel mee.
Ik ben heel benieuwd of er de komende jaren ook maar iets zal gaan veranderen...





zaterdag 3 februari 2018

Kleien met zelfkennis

Ik werk al een aantal jaren in het onderwijs en ben, heel eerlijk gezegd, nog nooit een methode tegengekomen die voldoet aan mijn wensen als het gaat om sociaal-emotionele ontwikkeling. Zeker niet als het gaat om HB kinderen. Om die reden creëer ik vaak zelf uitdagende lessen waar mijn leerlingen veel aan hebben.
Eens in de week ben ik aan het experimenteren met mijn klas. Ik ben op zoek naar dingen die mijn leerlingen gelukkig maakt, waar hun hartje sneller van gaat kloppen, hun passie en talenten. 
Telkens probeer ik dit op een andere manier te benaderen, zodat ze uiteindelijk zelf zullen herkennen wie ze zijn en wat ze graag willen in hun leven.
Hierover zal ik op een later tijdstip nog eens meer vertellen. 

Eén van de opdrachten die ik de kinderen gegeven heb, was kleien met zelfkennis. Elk kind kreeg een klein klompje klei (2x2x3) met daarbij de opdrachten om zichzelf te kleien. Het poppetje moest laten zien wat hun talenten waren, maar  mocht ook een weerspiegeling zijn van hun wensen op dit gebied. 
Graag deel ik een aantal van deze prachtige exemplaren met jullie. 

Ik werd er enorm door geïnspireerd en het raakte me ook! Prachtig toch, al die zelfkennis! Dit maakt mij een trotse en positief gestemde juf!


Silvia: Een vuist omdat ik me stoer vind, arm vooruit want ik bied hulp aan,
borst vooruit want ik durf op te komen,
ik zit want ik kan ook rustig zijn.


Mahaly: Met mijn uitgestoken handen ben ik bereid
om anderen te helpen en voor vrienden op te komen.
Met mijn clownsmuts laat ik zien dat iedereen
mij maar moet accepteren zoals ik ben.


Koen: Met mijn denkende houding durft ik
graag over alles te denken.
Met mijn vinger in de lucht durf ik te vragen.


Mieke: Ik lach omdat ik positief bent.
Mijn poppetje heeft grote voeten want ik sta
sterk in mijn voeten.
Ik heb een vinger omhoog,
omdat ik vragen durf te stellen.