Handelingsverlegen... schande of leermoment?

Wij leerkrachten hebben zo goed als altijd de waarheid in pacht. Althans, dat willen wij onze leerlingen laten geloven. Wij hebben overal een antwoord op en wij zijn er voor al onze leerlingen. 

We helpen ze allemaal en willen graag dat het goed gaat met al onze schatjes.

Wanneer we er tegenaan lopen dat een leerling na herhaalde pogingen van verlengde instructie nog steeds niets begrijpt van die sommen op het platte vlak, schakelen we de hulp in van een RT'er. Geen schande...we doen dit voor het kind. Hij/zij heeft het nodig.

Helaas ligt het bij de kinderen die aan de bovenkant uitvallen net even anders. 

Leer mij de HB'er kennen. De verbaal sterke, snel denkende leerling met een ontzettend groot rechtvaardigheidsgevoel en een feilloze antenne voor het vinden van de mazen in de wet. Prachtig!

Als er een doelgroep is in het onderwijs waar je als leerkracht veel van kan leren (vooral over jezelf en je eigen kennis en kunde), zijn het de hoogbegaafden.  

Helaas hebben veel leerkrachten nog steeds de waarheid in pacht. Deze leerkrachten plaatsen zichzelf vaak boven de leerlingen. Wanneer ze een fout maken en daar op worden gewezen door hun leerling, dan krijgt de leerling in kwestie een reprimande; niet zo brutaal doen! 

Wijst een leerling de leerkracht op een niet nagekomen afspraak, ook dan krijgt de leerling een standje; niet zo bijdehand doen!

Gedraagt een leerling zich niet zoals dat van hem/haar verwacht wordt, omdat bepaalde zaken niet duidelijk zijn of er bepaalde regels en afspraken niet nagekomen worden, dan is er al snel sprake van een gedragsprobleem.
Het probleem wordt buiten de leerkracht gezocht en de IB'er en RT'er hebben er weer een taak bij in hun overvolle agenda.

Maar wat nou als het gedrag van leerlingen een spiegel is voor de leerkracht? Wat nou als je het gedrag van een leerling als reflectie ziet van je eigen handelen? 

Het is aan jou als leerkracht wat je er mee doet. Heb je het gevoel dat je als leerkracht ondermijnd wordt? Of pak je deze les met beide handen aan?

Leren wij onze leerlingen niet dat fouten maken mag? Dat je daar iets van kunt leren?

Leren wij onze leerlingen niet dat je van elkaars talenten gebruik kunt en mag maken?

Is het dan niet vreemd dat juist die personen die dit preken, dit niet doen? 

Waarom is het voor veel leerkrachten een schande om aan te geven dat je iets niet weet? Of toegeeft dat je een fout hebt gemaakt? Of dat je even niet meer weet hoe je die ene leerling het best kunt helpen en dus een collega om hulp vraagt?

Handelingsverlegen zijn lijkt in veel gevallen wel een schande. 

Maar wat nou als je er een leermoment voor jezelf van maakt? Wat nou als je actief op zoek gaat, desnoods samen met je leerling, naar een oplossing voor het probleem. 

Volgens mij creëer je op zo'n moment een win-win situatie; de leerling zal een stap zetten in zijn/haar ontwikkeling, net als jij als leerkracht. Een extra win-moment is dat je zult merken dat de waardering van je leerling en zijn/haar vertrouwen in jou groeit.

Vooruit...laten we het een win-win-win-win situatie noemen, want de leerling krijgt ook nog eens een prachtig voorbeeld te zien:

-fouten maken mag
-van fouten maken kun je leren 
-je kunt en mag van elkaars talent gebruik maken
*Het bovenstaande geldt zeker ook voor leerkrachten!*

Mooier kun je het niet krijgen!